आलीस माझ्या आयुश्यात...

आलीस माझ्या आयुश्यात... आलीस माझ्या आयुश्यात सोनेरी पहाट बनुन, देशील मला आयुष्यभराची साथ् माझी प्रेयसी बनुन............ मन माझे उदास होते जणु कोमेजलेले फुल, आता तुझ्याच सोबत मांडायचि आहे मला जन्मो-जन्मीची चुल......... कशी अवतरलिस तु या भुतालावर काय सांगु, सर्व अपेक्षा पूर्ण झाल्या आता देवाकडे काय मागु........... असायचो एकटाच मी विरहाच्या क्षणात बुडालेला, कस समजवु तुला प्रेमावरचा विश्वासच माझा उडालेला....... तुझ्या येण्याने परत मनात अंकुर फुलवला आहे, माझ्या अंगणात मी परत स्वप्नांचा झूल़ा झुलवला आहे......... ह्या झुल्यावर आयुष्यभर तुझ्यासंगे मला झुलू दे..... आणि तुझ्या मिठीतच नेहमी हि सोनेरी पहाट मावळू दे. साभार कवी : प्रथमेश राउत..

तू आणि माझी कविता ......... तुझ्या मुलेच तर माझ्या कवितेला जोड आहे, म्हणूनच कि काय मला तुम्हा दोघींची इतकी ओढ आहे. खर तर तू आणि कविता दोघी एकाच माळेचे मणी, विसरू नाही देत मला तुम्ही दोघीही जणी. तूच आहेस कविता माझी, अन कवितेतही तूच असतेस, तू जवळ नसतेस तेव्हा तीच जवळ येऊन बसते. अशाच घट्ट राहू देत तुमच्या प्रेमळ भेटी गाठी, तू माझ्या कविते बरोबर अन मी तुम्हा दोघांसाठी. माझ्यावर कविता नको करूस असे देखील बोलतेस तू, कवितेत येऊन माझ्या प्रेमाचे सारे राज खोलतेस तू. कितीही नाही बोललीस तरी माझ्या कवितेला माहित आहे, अखेर माझ्या सोबत तीही तुझीच वाट पाहीत आहे. श्वास आहे ती माझा म्हणूनच कविता करून जगतो, काही नको मला देवाकडे, सार तुझ्याच साठी मागतो. साभार -कवी: विशाल गावडे.