गुलकंद

 डोळ्यांच्या पाणावलेल्या पडद्यातून        

धूसर तुझी पाठमोरी प्रतिमा 

अजूनही कितीतरी वेळा  

माझ्या नजरेसमोर तरळत असते ..

आता इतक्या दिवसा नंतर     

त्या प्रतिमेमध्ये खरं म्हणजे

तू मला दिसतच नाहीस

दिसते  एक निराकार आकृती .........

काळाच्या प्रवाहात खूप काही वाहून गेले 

आशा निराशा होकार नकार 

तरीही आहे उमटलेले 

त्यांचे पुसट खरचटणे....

पण ते खरचटणे  तेवढे अस्पष्ट नाही

ते माझे मलाच माहित आहे

त्या खालून वाहणारा रक्तप्रवाह

अजूनही तेवढीच वेदना वाहून नेतो .......

पण जखमांचा तपशील

विसरला आहे आता 

कारण सगळ्या जखमा होऊन एकत्र 

एकच दाहक जाणीव उरली आहे..

कोंडलेल्या गुलाबाच्या पाकळ्यांचा 

गुलकंद मधुर असतोच पण 

रंग उडालेली त्यांची कलेवरा

माझी नजर जाळत रहातात....