भल्या पहाटे प्राजक्त खुलताना

भल्या पहाटे प्राजक्त खुलताना चांदण्याही अगदी भरात असताना, तू अन मी हातात हात गुंफ़ून नदिच्या किनारी.. .. नदीचा खळखळाट तुझ्याचसारखा रुणझूण पाण्यात पाय भिजवून तुझ्या पैंजणांची छूमछूम सगळी पहाट धुक्यानं वेढलेली तुझ्या अंगावरची शाल  आपण दोघांनी ओढलेली माझ्या खांद्यावर डोकं ठेऊन तू शांत विसावलेली... मी दूर..कुठंतरी तुझ्यासोबत हरवलेलो... उगवत्या दिनकराच्या साक्षीनं तुझा हात हातात घेणार होतो... पुन्हा कधिही न सोडण्यासाठी.. फ़क्त तुझाच होणार होतो.... थंडीच्या दिवसांत... क्लास बुडवुन तुला भेटायचे.... त्याच नदीच्या किनारी... पहाट धुक्यात हरवायची अन मी तुझ्या मिठीत.... शांत स्तब्ध.... बसुन रहायचो दोघेही..... सुर्योदय होईपर्यंत तसेच.... अजुनही जाते मी तिथं.... बसते एकटीच जाऊन.... पण सुर्य उगवल्यावर, कारण आता क्लासच निमित्त नसतं आणि कारणंही नाही तसं..तुझ्यानंतर पाऊस सुरु झाल्यावर अनामिक ओढ लागायची छत्री आपण होऊन घरी विसरायची.. दोघेही पावसाला घट्ट बिलगायचो पावसापेक्षाची जास्त चिंब व्हायचो पावसालाही कोसळायची हूरहूर लागायची... छत्री आपण होऊन घरी विसरायची.. ओंजळीतले पावसाचे दोन थेंब  तू तुझ्या केसांत माळून घ्यायचीस त्या इवल्याश्या थेंबांनीही किती सजायची... छत्री आपण होऊन घरी विसरायची.. पाऊस बरस बरस बरसायचा तुझ्यामाझ्यासाठी अगदी तोही तरसायचा.. तो थांबल्यावर मी ढग अन तू सर व्हायची... छत्री आपण होऊन घरी विसरायची.. अताशा मी त्या पावसासंगे वाहत नाही दाटलेलं आभाळ मनभरल्या नजरेनं पाहत नाही भिती वाटते पुन्हा आठवणींच आभाळ दाटायची... तेव्हा कशी...छत्री आपण होऊन घरी विसरायची.. कोसळताना प्रत्येक सर... असायची तुझी साथ.... एकेक सर अनुभवताना.... तुझ्या प्रेमाचीच साद.... आठवत ना... मुद्दाम छत्री विसरणं पावसात चिंब भिजल्यावर, गारठुन तुझ्या मिठीत विसावणं.... आठवतं का रे...? ओंजळीच्या तळ्यात थेंब न थेंब साठवणं.... अगदी लहान होऊन... ते इवलसं तळ पिऊन टाकणं.... आता फ़क्त आठवणी उरल्यात, ढग भरुन आल्यावर... मनही येतं भरुन .... चिंब होते मी आताही पावसात.... पण....हेतु इतकाच की.... माझं बरसणारं मन कळु नये कुणाला... त्याच्या थेंबात वाहुन जावं मनातलं आभाळ...

.