त्यांना जेव्हा खेळताना बागडताना पाहिलं..
माझ्यातील बाल मन बेभानच झालं..
ते पटकन फुगण अन ते खुदकन हसण..
इवल्याशा वयाच तेच तर असतं फुलण..
ती गोड गाणी अन बोबडी वाणी..
भातुकलीच्या खेळातील तो राजा अन राणी...
हळवं मन अन ते निरागस भाव..
वसलेलं असतं त्यात भावनाच गावं..
बेदुंध बहरण अन ते बागडण..
किती छान असतं ते मुक्तपणे जगण..
न कोणत्या काळजीच न चिंतेचे अस्तित्व..
खरच बालपण हेच सुरेख सत्य..
तकाळाच्या लाटेत मन वाहवत गेलं..
मग समजल ते क्षण गेले अन वयही गेलं..
आजही बालपणाच आकर्षण वाटत..
कधी कधी पुन्हा लहान होवास वाटत..
मोठेपणाच्या चक्रातून सुटून जावं..
अन परत परत बालपणीच्या आठवणीत जावं..
No comments:
Post a Comment